Afgelopen zaterdag, 3 mei, hebben we afscheid genomen van Tick, Tick, Boom! In de Koninklijke Schouwburg van Den Haag beleefden we een spetterende laatste show. Eerst een maand repeteren (waar ik op de site van de producent een blogje over schreef), daarna 2 maanden op tournee, 14.000 km in de bandbus, 35 voorstellingen, en het voelt alsof het voorbij vloog, en alsof we “er net lekker in kwamen”.
Ik moest dan ook wel even slikken bij de laatste akkoorden, me realiserend dat ik misschien nooit meer zal samenwerken met mijn 3 superstrakke mede- muzikanten, 3 zeer bevlogen zangers/ acteurs, 1 altijd opgewekte tourmanager en 2 keigoeie technici. Elke avond met zo’n team iets prachtigs neerzetten, en daar van het publiek zoveel waardering voor krijgen, dat is gewoon mooi!
Alleen maar positieve recensies en iedere avond oprecht enthousiaste publieksreacties. Omdat we overal in het land optraden kon ik na veel voorstellingen oude bekenden, vrienden en familie begroeten die ik lang niet gezien had. Een aangename tijd.
En toch, één dingetje: de vleugels. 6 Steinways, 2 Bösendorfers, 1 Gotrian-Steinweg, 1 Hyundai (nieuw voor mij…), en voor de rest allemaal Yamaha’s. Het is iedere keer weer spannend wat je aantreft in het theater. Hoe is de stemming, de aanslag, de sound. De verschillen zijn groot, al was de stemming over het algemeen prima in orde. Tenminste, vóór aanvang. Ik merkte in de eerste paar voorstellingen dat aan het eind van de show de bes1 en de bes2 niet helemaal lekker meer klonken. Steeds die twee tonen. Die in de laatste nummers ook nog eens veelvuldig op subtiele en gevoelige wijze aangeslagen dienden te worden. Pas na een stuk of 10 voorstellingen kwam ik er achter dat ik deze acute ontstemming zelf aan het veroorzaken was! Dit bes-oktaaf gebruikte ik in het 5e nummer in een repeterend patroon, een keer of 20 achter elkaar, en ook nog eens in een stevig crescendo, met de band-dynamiek mee, en met pedaal, zodat alles lekker door trilt. En dan was het mis.
De ene keer was het probleem minder erg dan de andere keer, maar ik moest mezelf echt in toom houden, wilde ik het eind van de voorstelling met een zuivere vleugel halen.
Nu weet ik wel dat een stevig touché van invloed kan zijn op de stemming van een piano, maar zo sterk had ik het niet verwacht. Of raakte ik nu, letterlijk, de gevoelige snaar bij dit mooie instrument? Of zijn theaterpiano’s gevoeliger voor dergelijk geweld, omdat ze wellicht vaker worden afgeranseld en vaker worden gestemd? Of speelde ik gewoon absurd hard? Het was af en toe misschien wel fff, dat geef ik toe, maar moet zo’n vleugel dat niet gewoon kunnen hebben?
Maar goed, na een aantal voorstellingen had ik door dat ik het herrie maken beter aan de andere bandleden kon overlaten. Op zich jammer, maar verder klaag ik niet, want het is hoe dan ook heerlijk om op een Steinway D of een Yamaha C7 te spelen. Een enkele keer liet ik mij nog een beetje meeslepen, waardoor ik aan het eind van de voorstelling toch weer met een paar vage bessen zat. Toch heb ik niet het idee dat het publiek last heeft gehad van deze kleine onvolkomenheid. Dat kwam natuurlijk vooral door de fenomenale acteer- en zangprestaties van de cast, er was gewoon niks wat dat kon bederven. Dus waar hebben we het eigenlijk over. Het was gewoon goed!
Good enough for rock and roll.
