Ik stel jullie even voor aan Bladgoud:
In “normale” tijden sta ik iedere donderdagavond met deze 26 enthousiast zingende mensen in dezelfde ruimte, maar de afgelopen 6 weken is mijn uitzicht op het koor nogal anders. We repeteren via ZOOM, dus ik heb wel 26 koppies in beeld, en ze zingen nog steeds enthousiast mee met de backingtracks die ik ze voorschotel, maar ze horen elkaar niet, en ik kan hen ook niet horen. Alsof ik een dove dirigent ben. Nieuwe muziek instuderen gaat nog best aardig. De zangers moeten nu helemaal zelf hun eigen gezang beoordelen, maar daar heb ik wel vertrouwen in. Maar alles wat koorzang zo leuk maakt, samen “kleuren” op elkaars klinkers, samen spatgelijk inzetten, genieten van volvette harmonieën, je laten opzwepen en meeslepen door collega zangers, dat is er allemaal niet. De zangers missen het, en ik ook…
Dit seizoen is een bijzonder periode voor Bladgoud, want we vieren het 5-jarig bestaan van het koor. Dat jubileum moest een hoogtepunt krijgen met een speciaal concert op 14 maart 2020. Ja, je voelt hem al aankomen. Maanden voorbereiding, strakke pr, extra muzikanten erbij, speciale arrangementen geschreven, prachtig vormgegeven programmaboekje, iedereen was er hélemaal klaar voor. Totdat op donderdagmiddag 12 maart werd besloten dat alle bijeenkomsten van meer dan 100 mensen werden verboden. En ja, we waren compleet uitverkocht, 220 man publiek in het Groningse Grand Theater….
Diezelfde avond repeteerden we nog wel, verslagen en teleurgesteld. Het was de laatste repetitie dat we live bij elkaar waren.
In de ZOOM sessies die volgden vond men het vooral heel fijn om elkaar weer te zien en met elkaar te praten, een koor is zoveel meer dan alleen maar samen zingen. Vanuit deze positieve vibe ontstond al snel het idee iets gezamenlijks te ondernemen, en om (net als zoveel andere koren) een virtual choir video te maken. Iedereen maakt een opname van zichzelf, terwijl men zijn/haar eigen partij zingt. Gewoon, op de eigen telefoon. We kozen daarvoor het nummer Everglow van Coldplay. Ik kreeg alle audiobestanden toegestuurd, sloot mijzelf op samen met mijn computer, en staarde dagenlang naar mijn nieuwe uitzicht, zie de afbeelding hierboven. Met minutieus knip- en plakwerk zette ik alle zanglijntjes strak boven elkaar, en bracht ik het koor netjes in balans. Wat heerlijk was het om ieders zang weer te horen, én om te horen hoe vanzelfsprekend die stemmen samensmolten. Ronald Pijnacker, één van de zangers, monteerde alle bijbehorende filmpjes tot een prachtig geheel. Bij het zien van het eindresultaat moest ik echt even slikken, ontroerend mooi…..
Hans, wat boffen wij toch met jou en hoe heerlijk zal het zijn om straks weer “in ’t echie” te repeteren. Knap hoe jij de online repetities leuk en leerzaam weet vorm te geven. Nu eerst vakantie vieren a casa.
Beste Hans,
Treffend zoals je het niet doorgaan van het lustrumconcert beschrijft. En toch doorgaan. Gepassioneerd, betrokken, creatief en met humor. Deze periode van opgelegde rust brengt onzekerheid en spanning mee. De isolatie van koorstemmen is een pijnlijk gegeven. Elkaar zoeken en vinden is tasten in het onlinegebeuren. En met Everglow gelukt. Dankjewel voor het initiatief en de inspiratie.
heel mooi zo toch Hans! wij “repeteren” met Clarinets Unlimited ook via Skype op net zo’n manier als jij beschrijft. het is wel echt surrogaat voor echt samenspelen in zelfde ruimte maar ja. ik hoop dat jullie gauw weer met elkaar kunnen repeteren. knap hoe het allemaal gesynchroniseerd is.. muzikale groeten uit de friese wouden Henk