Ineens zag ik het, alhoewel hij al minstens een week zo stond, want zo vaak zuig ik geen stof. Natuurlijk wist ik ook wel dat er muziek in zo’n stofzuiger zit. Ik moest denken aan lang geleden, dat ik achter de stofzuiger van mijn moeder ging liggen, als zij aan het stofzuigen was. Lekker de warme lucht tegen m’n hoofd, en ondertussen meeneuriën met het zoemende geluid van de motor. Eerst op dezelfde toonhoogte, en dan net er tegenaan, een tertsje eronder, kleine secunde erboven, en dan weer unisono. Misschien dat hier mijn voorliefde voor close harmony is ontstaan? Ik weet het niet, in elk geval moet ik daar mijn allergie voor huisstof hebben opgelopen…
Ik moest ook denken aan een absurde openingsscène van één van de Dogtroep-voorstellingen waaraan ik meewerkte. Een oude man staat een “tapijt” van honderden omgekeerde frisdrankflessenkratten te stofzuigen. Het geluid van deze stofzuiger bleek perfect aan te sluiten bij een Fm7 akkoord uit mijn orgeltje. Een mooie, melancholische combinatie.
Nu werd ik nieuwsgierig. En ja hoor: een duet tussen een stofzuiger en een drummer, 60 stofzuigers op ziekhuisbedden die waterfluitjes aansturen, 8 uur stofzuigergeluid om je baby lekker te laten slapen, of om zelf helemaal rustig te worden, en nog heel veel meer….
Heel interessant allemaal, ik hou het graag nog even bij mijn toevallige ontmoeting, in stilte.
Wordt vervolgd (de afzuigkap).