Spierpijn van het dirigeren, ik wist niet dat het kon. Toch voel ik vandaag mijn schouders en bovenarmen behoorlijk trekken. Is 5 uren de maat slaan, en dat 2 dagen lang, dan toch een beetje te veel van het goede?
Afgelopen weekend was ik als dirigent betrokken bij de opnames van de filmmuziek voor “For Infinity”, de film die gemaakt is in het kader van het 400-jarig bestaan van de RuG. Zaterdag geprobeerd om de studentenorkesten van Bragi en Mira zo strak mogelijk op de click-track te laten spelen, zondag de studentenkoren van Bragi en Gica zo mooi (en soms zo lelijk) mogelijk op de orkesttrack laten zingen. Alles was voor iedereen nieuw, niemand had zich voorbereid, ik had zelf hooguit een uurtje voorsprong op de musici en zangers, dus dat was nog best spannend. Het orkest zag de noten tijdens de opname voor het eerst, het koor werkte zelfs helemaal zonder bladmuziek. Ter plekke hebben we de boel bij elkaar gearrangeerd en geïmproviseerd, van grunten tot operette, het komt er allemaal in! En het gaat echt mooi worden, er is met veel enthousiasme en passie gespeeld en gezongen! Kom maar kijken in mei, dan gaat de film in premiere.
Maar goed, die armen gaan dan per dag toch wel een paar duizend keer op en neer. Dus nu, na de muispols, de tenniselleboog, geniet ik nog even na met een dirigentenschouder….
De foto’s zijn gemaakt door Traci White.
Stel het niet uit om een ontspanningsmassage te vragen. Een vrouw volgens mij is het beste. Als ze verstand van muziek heeft tenminste. Doen hoor Hans. Denk niet dat knap in in mijn eentje wel op. Dat doen je koorleden ook niet. Ko